بسم الله الرحمن الرحیم

ما باید در هر سه عالم (ملک و ماده ) ،(ملکوت و خیال ) ، ( جبروت و عقل ) ، غذای متناسب آن عالم را نوش جان کنیم تا در هر سه عالم بزرگ شویم . در هر عالمی که تو غذای آن مرتبه را نخوری ؛ در آن عالم رشد نمی کنی و بزرگ نمی شوی . بچه ی یک ساله ای که در عالم ماده ، غذای متناسب باجسم را از طبیعت نخورد ؛ جسم و تن مادی او هرگز رشد کافی را نخواهد داشت و بزرگ نمی شود . لذا وقتی او به سن هفت سالگی می رسد ؛ در مقایسه با بچه های هفت ساله ؛ جثّه ی او ریزتر است .

به همین گونه اگر انسان فقط غذای جسم و ماده را از طبیعت بخورد و غذای ملکوت را به روحش ندهد ، نمی تواند آسمانی و لطیف بیندیشد . هرچند که از نظر بدنی ، هیکل او خیلی خوب رشد کرده و بزرگ شده ، اما هیکل ملکوتی او کوچک مانده ؛ چون غذای خاص عالم ملکوت را نخورده وفکر و اندیشه ی او کوتاه مانده و قد نکشیده ، لذا او تشخیص خوب و بد را نمی دهد ؛ چون ادراک و فهمش در محدوده ی عالم دنیا خلاصه می شود و فقط سود و زیان این ور را می بیند و تمام سرمایه اش را هم به این ور می ریزد و ناراحتی و خوشحالی اش هم به همین سمت است و حتی در سن بالای 50 _ 70 هم با کوچکترین مشکلی که به عالم ماده اش وارد می شود ؛ فریادش بلند می شود ، چرا ؟ چون بزرگ نشده و مثل بچه ای که وقتی ماشین اسباب بازی اش می شکند ؛ از کوره در می رود و ساعتها گریه می کند ؛ او هم دنیا و شکست در آن را بزرگ می بیند و برای از دست دادن آن، دائم در جزع و فزع است و بصیرت ندارد و درد عالم بالا را حس نمی کند .